در چند ماه گذشته که با وبسایت مکتبخونه آشنا شدم، دوره های مکتب پلاس و این که می تونستم با گذراندن بعضی از این دوره ها گواهینامه دانشگاه شریف بگیرم، بسیار جالب به نظرم اومد. اما با گذراندن اولین دوره از مکتب پلاس کاملا پشیمون شدم و امیدم نسبت به آموزش های مجازی رو از دست دادم.
اتفاقی که برای من در این دوره آنلاین افتاد، یک اتفاق همیشگی بود. مثل همیشه از آموزشی که برای آن هزینه کرده بودم چیز زیادی عایدم نشد و مجبور شدم خودم دست به کار بشم و از منابع مختلف چیزی که می خواستم رو آموزش ببینم.
اما به راستی مشکل کار کجاست؟ من برای اولین بار سال 1394 آموزش و یادگیری به این سبک رو آغاز کردم اما هرچه زمان می گذرد احساس می کنم به جای ارتقای کیفیت آموزش های آنلاین، از کیفیت آنها کاسته می شود. بحث من در مورد خاص وبسایت مکتب خونه نیست بلکه در بیشتر مواردی که من سعی کردم آنلاین آموزش ببینم، با مشکلات جدی در فهم مطلب مواجه شدم. بیش از همه چند دلیل زیر احتمالا باعث به وجود آمدن این مشکلات شده.
1. مدرسین تجربه کافی ندارند
اشتباه نکنید، منظورم از تجربه، تجربه در حوزه تخصص نیست بلکه در حوزه آموزش است. هر انسانی که فقط یکبار هم تدریس کرده باشد معترف خواهد بود که تدریس کاری بسیار دشوار است. بیشتر کسانی که در حوزه آموزش های آنلاین مشغول به تدریس هستند، تجربه کافی برای آموزش را ندارند. به راحتی از سرفصل های دروس ارائه شده و یا لحن بیان مطالب می توان به این نکته پی برد. بیان کردن مطالب به صورتی که ابهامات تعلیم آموز را رفع کند نیازمند تجربیات فراوان، گرفتن بازخورد از تعلیم آموزان و بسیاری از مسائل دیگر می باشد که آموزش های آنلاین قطعا این فضا را برای کسب تجربه فراهم نمی کنند.
2. بستر مناسب آموزش وجود ندارد
همه تقصیر را هم نمی توان گردن مدرس انداخت. در بسیاری از موارد بستر مناسبی برای ارائه و آموزش وجود ندارد. در اکثر وبسایت روش کار به این صورت است که ویدئو هایی ضبط می شوند و در اختیار تعلیم آموزان قرار می گیرند، اما دقیقا مشکل همینجاست. ضبط یک نسخه از ویدئو و قرار دادن آن در دسترس همگان کار درستی نیست، مانند این است که یک پزشک برای تمام بیماران خود یک نسخه بنویسد. در بهترین حالت آموزش آنلاین از نرم افزار هایی مانند Adobe Connect استفاده می شود که باز هم مانند آموزش در فضای واقعی نمی توانند موثر باشند. البته باید این نکته را هم در نظر داشت بعضی از مدرسین با تجربه هایی که در حوزه آموزش آنلاین کسب کرده اند می توانند این ضعف را بسیار کمرنگ تر جلوه دهند، اما هنوز هم راه بسیاری تا رسیدن به همان کیفیت آموزش واقعی وجود دارد.
3. انگیزه های کم برای تدریس
بیشتر آموزگارانی که در دنیای واقعی با آنها مواجه بودم برای تدریس انگیزه ای بیشتر از پول داشتند. این بزرگواران تدریس را به مانند معشوقه ای واقعی دوست دارند و در زندگی خود از بسیاری از فرصت ها گذشته اند تا به شغل معلمی برسند. اما بسیار افرادی را در دنیای مجازی مشاهده کردم ( البته با احترام به تمام کسانی که معلمی را با عشق دوست دارند) که تنها برای درآمدزایی و مسائل مالی اقدام به تدریس می کنند. تدریس کردن کاری است که نیاز به انگیزه بالایی دارد و قطعا درآمد های مالی ناچیز نمی تواند این انگیزه را ایجاد کند. خصوصا این که تدریس در فضای مجازی به مراتب درآمد کمتری نسبت به تدریس در فضای واقعی دارد.
البته در آخر هم یادآور می شوم که شاید در دسترس ترین نوع آموزش همین آموزش مجازی باشد. اما مهمترین تفاوت آن با آموزش واقعی نیاز به تمرین و تلاش بیشتر است. در آموزش مجازی نا امید نشدن و پیوسته منابع مختلف را امتحان کردن بسیار ارزشمند است. امروزه یوتیوب بزرگترین دانشگاه جهان شناخته می شود. به احتمال زیاد موضوعی که در حال یادگیری آن هستید در داخل یوتیوب دارای ویدئو های فراوان آموزشی است، به راحتی می توانید به آنها دسترسی داشته باشید و از زندگی لذت ببرید!
از یوتیوب نا امید نشوید، حتی اگر لهجه فیلم های آن هندی باشد