دورکاری و مصائب آن در ایران

دورکاری و مصائب آن در ایران

در حال حاضر اسفند ماه سال ۱۳۹۸ است و ویروس کرونا تقریبا همه ما را خانه نشین کرده است. من هم از این قضیه مستثنا نبودم و از همان اوایل شیوع بیماری خانه نشین شدم و تصمیم گرفتم کار ها رو به صورت ریموت یا دورکاری ( ترجمه بهتری پیدا نکردم) انجام بدم اما در این راه برام اتفاقات جالبی افتاد که منو حسابی اذیت کردن

پلان اول(اتوپیا دور کاری)

خب الان اولین روز دورکاریه و من خیلی خوشحالم که میتونم در اتاق خودم بشینم و پول در بیارم. ابزار هایی که استفاده می کردم اینا بودن : اسلک ، اسکایپ ، سند موزیلا ، گوگل درایو و ترلو

روز اول به بهترین حالت ممکن گذشت. همین طور روز دوم و سوم  و چهارم اما همه چیز اونطور که من می خواستم پیش نرفت

پلان دوم ( که افتاد مشکل ها)

روز پنجم که از خواب پا شدم و قبل از همه چیز بر خلاف عادت همیشگی تلگرام رو چک کردم که پیام زیر رو دیدم:

سلام مصطفی جان به خاطر یکسری از مشکلات سروری که برای vpn ازش استفاده می کردی داون شده. یه فکری برای vpn خودت بکن

انقدر این جمله ناراحت کننده بود که همونجا سه تا از استیکر های مستهجن که برای روز مبادا نگه داشته بودم رو حواله این دوستمون کردم.

اتفاقی که برام افتاده بود یعنی تقریبا دیگه به راحتی به اسلک دسترسی نداشتم.

الان دیگه باید مدیریت بحران خودم رو نشون می دادم و یه فکر اساسی برای این قضیه می کردم.چند تا فکر به ذهنم رسید:

میتونستم برم به تمامی تیم که از اسلک استفاده می کردند بگم بیان واتس اپ یا تلگرام. تیم حدودا پنجاه نفری بود که حتی بعضیاشون رو حضوری ندیده بودم. حتی اگه همه اعضای تیم راضی به عدم استفاده از اسلک می شدند قطعا مدیر تیم مخالفت می کرد.

راه دوم پیش رو استفاده از ابزار های ایرانی بود. در این رابطه چند تا اپ جالب هم پیدا کردم، پیام رسان های بالونت و لیمو. مهم ترین مشکلی که داشتن این بود که شبیه اسلک نبودند، البته این قضیه که تمام تیم باید راضی می شدند که از این پیام رسان ها استفاده کنند هم مشکل کوچکی نبود.

آخرین راه استفاده از فیلترشکن های مرسوم بود. خیلی مخالف استفاده بودم اما مجبور بودم. یک عدد برای تلفن همراه و یکی برای کامپیوتر شخصی. واقعا به خاطر سرعت مشکلات عجیبی پیدا کرده بودم، اما هیچ کار خاصی نمی تونستم انجام بدم.

همان چت دردسر ساز

پلان سوم ( آه ای پیامبر تحریم شدگان)

دو روز که از ماجرا گذشت به طور اتفاقی با یک ابزار بسیار جالب به نام شکن آشنا شدم. فکرش رو هم نمی کردم چنین چیزی در ایران وجود داشته باشه اما وجود داشت. بعد از آشنایی با شکن دیگه تقریبا مشکلم حل شد اما چند تا نکته در ذهنم باقی موند. اولا اگر تمام سرویس هایی که از آن ها برای دورکاری استفاده می کردیم به جای تحریم فیلتر می شد آن وقت باید چکار می کردم؟

در اصل هیچ ضمانتی برای استفاده پایدار از یک سرویس دهنده خارجی در ایران وجود ندارد. فرض کنید همزمان با ویروس کرونا در بعضی از نقاط کشور اغتشاشات خیابانی صورت بگیرد. آن وقت دیگر به هیچ سرویس دهنده خارجی دسترسی نخواهیم داشت. پس نکته مهمی که به ذهنم رسید استفاده از سرویس های ایرانی بود، اما سرویس های ایرانی پاسخگوی نیاز من نبودند. سرویس های ایرانی اغلب برای جامعه ای کوچک با کاربرانی خاص طراحی می شوند البته نمی خواهم کار های بزرگی که در این حوزه صورت گرفته را کنار بگذارم اما با استاندارد های جهانی بسیار فاصله داریم. مهم ترین مسئله برای مقابله با مشکلات بزرگ همه گیر ( مانند اپیدمی کووید ۱۹ ) داشتن زیرساخت است، در همه حوزه ها مانند  بهداشت و فناوری اطلاعات. در حوزه ای مانند بهداشت و درمان به زیرساخت ها بسیار توجه می شود اما در فناوری اطلاعات اینطور نیست، دولتمردان هنوز هم این بخش را یک دشمن بزرگ برای امنیت ملی می بینند و نمی خواهند سرمایه گذاری های کلان در مورد صورت بپذیرد.

مخلص کلام این که:

در این شرایط سعی کنید از سرویس های ایرانی استفاده نکنید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *